Ενα που τα μεγάλα μου πάθη, εν η τεχνολογία. Συγκεκριμένα οι κονσόλες παιγνιδίων.
Παίζω που πολλά μιτσής τζιαι σήμερα είμαι κάτοχος μιας συλλογής 16 κονσόλων. Εντάξει τες παραπάνω απόκτησα τες μετά που εσταματήσαν να φκαίννουν στην αγορά τζιαι μπορεί τζιαι να μεν τις έπαιξα ποττέ, απλά συλλέγω τες.
Αν τζιαι ποττέ εν είμουν κολλημένος με τα παιγνίδια, πάντα αφιέρωνα ενα κομμάτι του ελεύθερου μου χρόνου να παίζω. Νίωθω ότι χαλαρώνει με τζιαι διασκεδάζει με.
Όπως τζιαι να έσιει, ασχολούμαι με το θέμα κοντά 20 χρόνια τωρά τζιαι έπαιξα σχεδόν ούλλες τες κονσόλες τζιαι σχεδόν ούλλα τα μεγάλα παιγνίδια που εφκάλαν.
Έχω πολλές αναμνήσεις γενικά που τούτες τες καταστάσεις, αλλα εν μια άλλη ιστορία.
Που τες καινούργιες κονσόλες έχω το Nintendo Wii τζιαι το PS3. Πρώτο εγόρασα το Wii τζιαι μετά σχεδόν κατα λάθος το PS3.
Για να είμαι ειλικρινής, είμουν πολλά επιφυλακτικός με το Wii, βασικά εν επίστευκα ότι τούτο το κακό ούλλο με το motion sensing θα επετύχενε ποττέ. Το ίδιο σούσουρο εγίνετουν τζιαι παλία με το Virtual Boy (όσοι το θυμούνται) τζιαι ήταν μια παταγώδης αποτυχία (εκυκλοφορήσαν λλιότερα που 20 παιγνίδια τζιαι οι χρήστες εκάμναν μυνήσεις επειδή επίανναν τους πονοκεφάλοι μετά που επαίζαν). Ήβρα το φτηνά που ένα pawn shop στην Αγγλία, έκαμα το δώρο του εαυτού μου.
Το Wii ενθουσίασε με μόλις το εσύνδεσα. Το Wii Sports εν ένα που τα πιο καινοτόμα παιγνίδια που έπαιξα ποττέ μου. Η Nintendo έκαμε τζίνο που κάμνει πάντα. Επαναπροσδιόρισε το είδος. Εισήγαγε ένα λειτουργικό, μη εκνευριστικό τζιαι διασκεδαστικό motion sensing technology σε μια παιγνιδομηχανή.
Εντάξει, εποσκολίστηκα λλίο με το Wii Sports, έπαιξα με 1-2 παρέες, αλλα σε κάποια φάση γίνεται κουραστικό. Το παιγνίδι έν έσιει βάθος ούτε αξία χρόνου. Εγόρασα μετά μεταχειρισμένο, το Resident Evil 4.
Μια παύση δαμε.
Το RE4 είναι πραγματικά μέσα στα 10 καλύτερα παιγνίδια που έπαιξα ποττέ μου. Ειδικά με το motion sensing η εμπειρία εν απίστευτη.
Βασικά, επίασαν ενα καλό παιγνίδι, σχετικά παλίο, τζιαι εμετατρέψαν το σε αριστούργημα. Τούτο έδειξε, για μένα, το πως μπορεί να αλλάξει η εμπειρία ενός παιγνιδιού, προσθέτοντας καινοτόμες τεχνολογίες.
Που το RE4 τζιαι μετά, εν έπαιξα παιγνίδι πας το Wii που να αξίζει να του αφιερώσεις παραπάνω που 10 λέπτα.
Το Super Mario Galaxy εν μετρά, εν δοκιμασμένη συνταγή, ούλλα τα Mario εν καλά, εμάθαμε τα πόξω, πόσες φορές.
Τα υπόλοιπα παιγνίδια του Wii, βάλλεις τα πάνω, σουζουλίζεις νάκκο το Wiimote, κάμνεις πασιαμά πως το αθρωπούι κάμνει ότι κάμνεις, τζιαι μετά βαρκέσε.
Όπως το McDonalds. Δακκάνεις νάκκο που το Big Mac, λαλείς ότι εν καλό, αλλα ώσπου να το φάεις ούλλο, πονείς το στομάσιη σου τζιαι λαλείς ότι εν θα ξαναφάεις.
Το PS3 που την άλλη, μπορεί να εξεκίνησε με πολλά κακούς οιωνούς, αλλα σιγά – σιγά μάσιετε να ξαναγίνει η κονσόλα επιλογής.
Ωραία, τα παιγνίδια του έσιει 10 χρόνια που εν τα ίδια. Εν σταθερές αξίες τουλάχιστον, ξέρεις ότι εννα παίξεις κάτι καλό. Εν θα με επείραζε να παίζω 4 μήνες Metal Gear Solid 4 παρά να παίξω 20 λεπτά τούντην μαλακία δαμέ.
Εχώνεψα ότι τα παιγνίδια που δαμέ τζιαι δα εννα εν ούλλα τα ίδια, όπως τα τελευταία 10 χρόνια. Τουλάχιστον αρκεί μου να εν το ίδιο καλά τζιαι ενδιαφέροντα.
Τελευταία παίζω World of Goo. Αλήθκεια τζιαι τούτο πολλά καλό!!
Υπάρχει τζιαι για PC, κατεβάστε το τζιαι εννα με θυμηθείτε 😉