Ο διάλογος στην Κύπρο

Σαράντα περίπου Κυπραίοι μπλόγκερ, ανάμεσα τους τζιαι εγώ, εδημιουργήσαν ένα κοινό μπλόγκ που στόχο έσιει την προώθηση του ελεύθερου διαλόγου για την επίτευξη λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Το όνομα της σελίδας είναι http://www.epanenosi.com τζιαι τα άρθρα που δημοσιεύονται γράφουν τα άτομα προερχόμενα από όλα τα κοινωνικοπολιτικά στρώματα του τόπου.

Επρόσεξα ότι γίνονται πολλά καλές τζιαι περιεκτικές συζητήσεις. Άνθρωποι που διάφορες απόψεις, είτε που διαφωνούν με την ομοσπονδία, είτε που συμφωνούν, είτε που απλά εν αναποφάσιστοι, ανταλλάσουν σχόλια τζιαι συζητούν, ως επί το πλείστον πολιτισμένα, για το πως θωρούν το μέλλον του τόπου. Εξέπληξε με η ποιότητα των συζητήσεων τζιαι η ποικιλία των απόψεων. Αντίθετα με άλλους διαδικτυακούς ιστότοπους, που εν παναύρκα τζιαι σκοπό έχουν την προπαγάνδα, την υπερβολή τζιαι τον εκφοβισμό του κόσμου, στην epanenosi μπορεί κάποιος να έβρει πραγματικά αντικειμενικές πληροφορίες για το τι σημαίνει λύση, τι λύση επιδιώκουμε τζιαι γενικά για τα τεκταινόμενα των συνομιλιών.

Το θέμα μου σήμερα έννεν το διαδίκτυο όμως. Προβληματίζει με η άγνοια του κόσμου σε σχέση με την λύση του Κυπριακού. Η αδιαφορία τζιαι η άρνηση κάποιων να δουν τα πράματα που άλλο μάτι τζιαι να προσπαθήσουν να σκεφτούν που μόνοι τους, παρά να αφήνουν άλλους να σκέφτονται για τζείνους.

Αν εμπορούσαν οι συζητήσεις στην πραγματικότητα τζιαι μεταξύ των πολιτικών να εν όπως κάποιες συζητήσεις στο διαδίκτυο, τότε ο κόσμος θα ήταν πιο ενημερωμένος τζιαι εν θα ήταν τόσο δύσκολο για κάποιον να αντιληφθεί τί ακριβώς συμβαίνει τζιαι που βαδίζουμε σαν χώρα. Θα ήταν επίσης πιο εύκολο για κάποιους να σχηματίσουν άποψη, αν είχαν τα στοιχεία τζιαι τα επιχειρήματα μπροστά τους.

Υπάρχει μια αρνητικότητα στον κόσμο η οποία δεν τους αφήνει να σκεφτούν λογικά ή να ακούσουν οποιαδήποτε άλλη άποψη. Σε συζητήσεις που είχα τελευταίως, άκουσα τραγελαφικά επιχειρήματα, που ανθρώπους νέους, σπουδασμένους τζιαι υποτίθεται φιλελεύθερους.

Επιχειρήματα του στυλ "Εγώ εν δέχουμαι να έχουν λόγο στην κυβέρνηση οι Τούρτζιοι", "Εγώ εν δέχουμαι να μπαίνουν μπροστά μου στο νοσοκομείο οι Τούρτζιοι", "Είμαι ρατσιστής, μόνο με τους Τούρκους", "Καλύτερα διχοτόμηση παρά λύση έτσι όπως την θέλουν" τζιαι άλλα πολλά. Το λυπηρό εν ότι τούτοι οι άνθρωποι, επαναλαμβάνουν κουβέντες που ακούουν είτε που πολιτικούς, είτε που σοφούς του καφενέ της γειτονιάς.

Μόλις ανοίξεις συζήτηση τζιαι αντικρούσεις ένα επιχείρημα τους (επειδή εν έχουν τζιάλλο) αντιδρούν είτε νευριάζοντας, είτε αγνοώντας σε, είτε λαλώντας σου ότι εν ασχολούνται με την πολιτική (ενώ πριν 10 λεπτά είχαν εκφέρει τζιαι άποψη). Εν σάννα τζιαι αρνούνται πεισματικά να μπει οτιδήποτε άλλο μες τον εγκέφαλο τους, εκτός που τζείνο που τους εμάθαν να επαναλαμβάνουν τόσα χρόνια.

Εν με ενοχλεί που υπάρχουν αντίθετες απόψεις, προς θεού. Ενοχλεί με το ότι, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός, αποτελεσματικός, ουσιώδης διάλογος μεταξύ μας. Τζιαι ο λόγος εν ότι ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, εν έσιει κριτική σκέψη. Ακούει ότι τον συμφέρει, φιλτράρει τζείνα που τον βολεύκουν, επαναλαμβάνει τα τζιαι αφήνει άλλους να σκέφτουνται για τζείνον.

Αφού εμείς σαν λαός δεν κάμνουμε προσπάθεια να διαβάσουμε, να ασχοληθούμε, να ακούσουμε απόψεις, να σκεφτούμε τζιαι να αποφασίσουμε μόνοι μας, πως περιμένουμε να ασχοληθούν οι υπόλοιποι;

Αφού εμείς εν έχουμε διάθεση τζιαι δυναμική να αποφασίσουμε, να μεν έχουμε παράπονο άμα αποφασίζουν άλλοι για εμάς.